عقد معین چیست ؟ عقد معین، عقدی است که در قانون برای آن عنوان مشخصی درنظر گرفته شده است. علت هم این است که این دسته از عقود در جامعه بسیار استفاده می‌شوند و پر کاربرد هستند، از این رو قاونگذار با در نظرگرفتن عنوان مشخصی برای آنها در قانون و بیان قواعد و مقررات مربوط به آنها از بی نظمی در این عقود می‌کاهد. از عقود معین می‌توان عقد بیع، عقد اجاره، عقد رهن، عقد وکالت، عقد کفالت، عقد هبه، عقد عاریه و ... همه اینه قراردادهایی هستند که شرایط آنها در قانون مشخص شده است، بنابراین در دسته عقد معین قرار می‌گیرند

عقد نامعین چیست ؟ قراردادهایی که در قانون عنوان و شکل به خصوصی ندارند، عقد نامعین هستند. همه قراردادها تابع یک سری شرایط عمومی هستند که در مقاله شرایط صحت معامله درباره آن صحبت کردیم. عقود نامعین یا غیر معین هم تابع این شرایط عمومی هستند و باید تمام آنها را داشته باشند تا قراداد صحیحی تلقی شوند. وجود این قراردادها از این رو است که افراد دارای آزادی اراده هستند و لزومی ندارد برای انعقاد عقد، به دنبال عنوان خاصی در قانون باشند بلکه صرف اینکه قراردادشان شرایط عمومی را داشته باشد می‌توانند آن را منعقد کنند.

تفاوت عقد معین و عقد نامعین تعیین مقررات عقد در قانون : مهمترین تفاوت عقد معین و عقد نامعین این است که عقد نامعین تنها تابع شرایط اساسی و عمومی صحت معامله است و در صورتی که این شرایط را داشته باشد، قرارداد درست خواهد بود. اما برای عقد معین علاوه بر شرایط عمومی حاکم بر همه قراردادها، در قانون شرایط و مقررات ویژه و منحصر به فردی در نظر گرفته شده است. مثلا در قانون حق شفعه تنها برای عقد بیع ( خرید و فروش ) تعریف شده است و از مواردی است که مخصوص عقد بیع است. سکوت قرارداد درباره موضوعی : اگر در عقد معین درباره موضوعی تعیین تکلیف نشده باشد، مثلا در عقد خرید و فروش زمان تحویل دادن کالای خریداری شده ( مَبیع ) مشخص نشده باشد، می‌توان با مراجعه به قانون و تفسیر مواد آن و توجه به اراده دو طرف عقد، تکلیف موضوعی که در قرارداد درباره آن صحبت نشده است را مشخص کرد. اما در عقد نامعین، چون این عقود با توجه به احکام قانونی اما طبق سلیقه دو طرف منعقد می‌شوند و قواعد ویژه ایی در قانون ندارند، اگر درباره امری سکوت شده باشد، قاضی باتوجه به قرارداد و انگیزه دو طرف در بستن آن، به بررسی موضوع می‌پردازد.